O Relato (Terceira Parte)

-¿Xa había faros daquela?- preguntou con curiosidade o neno.

-Si, e este aínda está: é a Torre da Coruña.

-¿A Torre de Hércules? ¡Na escola dixéronnos que a construiran os romanos!

-Si, iso é o que dixeron os romanos cando a atoparon. Pero non foron eles. Mandouna construir Breogán, e chamouna Tor Breoghain.

>>E naquela noite clara, Ith pensaba en Milé, nas batallas que gañaran e da nova gloria de Breogantia e chorou polo seu sobriño, e as bágoas asulagaron ós seus ollos escuros e, vendo a través delas, veu ó lonxe, tanto que era case un puntiño, unha illa alén das mareas ó norte da súa cidade. Cabalgando rápidamente cara Breogantia, compartíu alí a súa visión cos seus parentes. Todos sabían que Ith era un home honrado e sincero: nunca unha mentira saíra dos seus beizos. Pero poucos crían na veracidade da súa visión. Incluso o seu irmán, Brigg, díxolle que aquello podían ser tan só nubes, que non había tal illa, e que era perigoso adentrarse moito nas Pradeiras de Lir, pois tal era o seu deus do mar e tal era o nome que lle daban ás augas do Atlantico Norte. Pero Ith non fixo caso, e confiou nos seus ollos. E xunto co seu fillo Lughaidh e algúns guerreiros fieis tomou un barco e puxo rumbo a aquela illa.

>>Tras uns poucos días no mar baixo os bos auspicios de Lir, chegaron á illa, desembarcando nela xunto cos seus homes. Pronto deron cos primeiros habitantes, que dixeron pertencer á raza dos Firbolg, servintes dos Tuatha de Danann. Pronto foron levados á corte, en Oileach, onde os líderes dos Tuatha de Danann deron a benvida a Ith e ós seus homes. Alí descubríu Ith que os Dananns tiñan diversas faccións que loitaban entre sí polo dominio da illa, cousa que lle sorprendeu. Sabendo como era Ith é lóxico- ríu o vello-. Ith era un home que non cría na guerra se non tiña como fin a paz e o benestar dos pobos; de tódolos pobos, non só do seu. Por iso tentou convencer ós Dananns de que loitar só traería pesar e loito sobor dos seus súbditos. A illa, que tiña por nome Inis Ealga, tiña fartura de mel, pesca e gran para todos, e os ventos non a castigaban. Alí podían vivir en paz todos os Dananns e os seus servintes.

>>Os Tuatha de Danann viron que así era, e chegaron a acordos de paz unindo a illa. Ith decidíu logo volver a Breogantia, pensando que rematara un traballo que algún deus lle inspirara con aquela visión da illa, ledo de deixa-las cousas en paz. Pero os Dananns non viron con bos ollos a súa marcha. Coñecendo éste a enchenta de recursos da illa ¿qué impedía que Ith volvese con máis homes e a invadira? Así, xusto cando zarpaban, as tropas dos Tuatha de Danann atacaron con arcos ó barco de Ith, matando a varios guerreiros e ferindo de morte ó mesmo Ith, que morreu nos brazos do seu fillo Lughaidh.

>>Sería Lughaidh o que pediría vinganza unha vez chegado a Breogantia. Por suposto, os fillos de Milé, cheos de furia, prepararon todo para que Ith non fose esquecido: cinco grandes barcos con corenta grandes xefes, entre eles Donn fillo de Milé, partiron cara a illa do norte.

-¡Mi madriña! – dixo o neno con entusiasmo- ¡Foron á guerra!

-Pouco a pouco íanse achegando á illa, pero os Tuatha de Danann eran grandes bruxos e ocultarona cun encantamento. Os fillos de Milé e os seus homes estiveron á deriva durante tres días, tempo que aproveitaron os Dananns para conxurar un feitizo moi poderoso.

>>Unhas nubes negras coma corvos cobríron os ceos e estoupou a meirande tormenta xamais vista. Os barcos ían dun lado ó outro porriba das enormes olas, que xogaban con eles coma se foxen de xoguete. Raios batían cos mastros e incluso nalgúns guerreiros, bravos eles, que caían carbonizados ó mar. Unha ola da altura dun titán bateu de lado contra o barco que capitaneaba Donn, fillo de Milé, dándolle a volta e afogando a moitos dos guerreiros. Incluso o valente Donn afogou.

Continuará...