29.7.06

Dámonos un prazo...

Alomenos até despois das vacacións.

Amra máis eu estamos con outros proxectos (entre eles o Clube de Rol de Compostela e outro xogo chamado Warmaster, do que xa daremos conta) e temos algo retido As Crónicas.

Aínda así, xa hai tempo que está nos correos electrónicos de cáseque todas as editoriais galegas, e supoño que nas Papeleras de Reciclaje de moitas delas. A razón é simple: en Galiza non se arrisca.

En Galiza tírase de subvención para todo o relacionado coa edición de libros, e que deste xeito é moi complexo publicar.
Se tes un nome propio, ou se podes acceder sen problemas á subvención, non hai problemas, pero ninguén arrisca "a peito" cun autor novo.

Para isto está a Xunta, que pon os cartos e así a editorial pode fracasar a gusto se o asunto sae mal. O chiste está en non arriscar.

Lía nun blog hai pouco o de introducir publicidade nos libros. Por aquilo de que se vende pouco.
Máis que dentro do libro, onde debería haber publicidade é fóra; é dicir, en cartaces e en publicidade máis visual. Que os reclamos non só se atopen nas librarías, senón nas paradas de bus (en troques do anuncio de Ballantine's), ou mesmo en radio ou tv.

Se o problema é que non se vende, o xeito é a publicidade, pero non de anuncios dentro dos libros, senón do libro dentro de anuncios.

19.7.06

Apuntamentos

Este Relato data, se non lembro mal, do 1999.

O Relato dos Fillos de Milé tiña que ser unha especie de introducción ó Mundo de Terra Cógnita, a que habería de ser a primeira versión do que logo tornou en Gáidil.
Terra Cógnita era moi distinto. Xogábase no mundo actual, e o papel que tomabas no xogo era o dun Milesio, unha reencarnación dun dos Mil de Meic Nally, loitando contra a Dana na procura das Ánimas Perdidas.

Claro está, como ben dicía Fravernero, que a primeira parte (até que a Dana se refuxia baixo terra) é unha versión do Lébor Gabbala, o Libro das Invasións de Irlanda. Era o xeito de mete-la xente en ambiente, e de que coñeceran cómo era a historia real (tal e como no-la contan os Irlandeses) do reino de Breogán.

A partires dese punto xorde unha historia: "O Relato da Gaita Sobrenatural de Angus Meic Nally". Esta historia vén sendo o resultado dunha partida dirixida por Amra, dun xogo chamado Rolemaster, no que un amigo noso (Foucellas chamaréille) levaba un highlander chamado Angus McNally e tiña, por obriga de Clan, que xunta-las partes dunha Gaita coa que o Mal sería aniquilado.
Partindo desta idea, enlazamos co que xa tiñamos, e pasamos do aire escocés medieval ó celta (que non están tan distantes) e convertíuse no leitmotiv para a Loita contra a Dana.

A trama dos contínuos renacementos daba para moito, xa que en Terra Cógnita podíase xogar en calquer momento histórico... O malo foi que ó final non nos acabou de convencer, e deixamos o proxecto en parón durante uns meses... meses que deron en case anos.
Foi logo cando decidimos darlle o toque de medieval-fantasía... que tornou nun plis en Castrexo-Fantasía, nun mundo (Gáidil), que nos encheu tanto a Amra como a min, e no que os dous nos sentimos como na casa.

Iso si: os milesios seguen presentes. Pero outro día falo deles.

17.7.06

O Relato (Novena e Derradeira Parte)

>>A ferida do ventre estaba moi aberta e o sangue fluía coma un regueiro. Conseguíu arrastrarse ó cumio do outeiro no que estaba; dende alí vía a loita de Irmán contra Irmán. Os corpos dos parentes caendo ó chan mortos e á Dana roubándolle-las almas coa súa furna maldita. Entón, xuntando as forzas que lle quedaban nun último esforzo extremo, tomou a súa Gaita, púxose en pé, inchou o peito co aire das Terras dos Scots e encheu o fol co seu alento.

>>Os guerreiros de Erinn que aínda sobrevivían na batalla, mil en total, os máis bravos e valentes de todos os que loitaran, que andaban espada contra espada uns cos outros, escoitaron incrédulos o cálido e inesquecible son dun fol de gaita cheo do alento do seu gaiteiro. Moitos estaban no medio dun golpe, pero naquel intre todos deixaron o que facían e miraron cara o outerio onde un home ferido tocaba unha frauta moi estrana que emitía sons nun doce ton.

>>Enton Angus Meic Nally comezou a move-los dedos no punteiro, formando os acordes dunha suave e lenta letanía que chegou ós corazóns dos descendentes dos fillos de Milé que alí había. Moitos viron entón o que fixeran, e choraban e caían de fuciños ó chan. Viron entón que estiveran na loita do Irmán contra o Irmán e que tiñan sangue de parentes nas súas mans e nas súas follas. E eses mil supervivintes viron que ergueran as súas armas contra os seus, e moitos que oían a canción do espertar que a “Tribo-dun-só-Home” interpretaba para eles dicían: “¿Oh, Asombrosa Gracia!”, “¡Oh, Gracia Asombrosa!”, e é ese o nome que esa letanía tocada para eles nas Terras de Scot tivo a partires de entón.

>>Co engano da Dana fóra das súas mentes, os mil guerreiros de Erinn, todos grandes señores e heroes de tódalas tribos, xuntáronse xunto o outeiro e alí choraron xuntos, pois o grande gaiteiro caera ó chan e morría ante eles. E entón a Dana lanzou ó seu exército. Miles e miles de Fomoriás guiados polos Señores Dananns cargaron contra os Mil de Meic Nally.

>>Estes, vendo o que se lles viña enriba, sorríronse uns ós outros, e desexáronse unhas mortes honrosas contra ese imbatible inimigo. Pero un gran aturuxo de guerra saíu de tras deles. Cos seu últimos alentos, Meic Nally berraba: “¡Unha reunión de reises sexa Tara! ¡Sexa Tara a colina das tribos! ¡AS TRIBOS DOS FILLOS DE MILÉ!”. E entón os Mil asegundáronlle berrando: “¡Morte ós inimigos dos Fillos de Milé! ¡Loor polos que coñecen o día da súa morte!” e cargaron correndo contra os Fomoriáns con berros e espadas ó vento, e a gaita de Meic Nally tocando para eles. E nese día coñeceron a victoria.

-¿Gañaron? ¿En serio?- dixo con bágoas nos ollos o neno.

-Dos Mil de Meic Nally que loitaron todos sobreviviron; dos máis de dez mil Fomoriáns que loitaron sobreviviron preto de setenta e cinco. Moitos Dananns morreron alí tamén. Incluso a Dana tivo que fuxir de novo. Onde, non o sei.

>>Polo que ós Fomoriáns respecta, voltaron a Erinn coan súas tribos baixo terra, onde continuaron sendo os amos. Dos Tuatha de Danann sábese menos; despois da invasión de Erinn e desta batalla pódese dicir que quedaron menos de cincocentos no mundo. A Dana colleu a súa furna de almas e desapareceu.

>>En canto ós Mil, tras días de loita contínua, venceron. Tentaron curar a Meic Nally, pero xa estaba morto. Só a súa vontade o mantiña neste mundo. E cando os seus Mil tentaron curalo, el dixo: “Non ten volta, morto son. Pero non temo á morte, pois non e máis que o tránsito da miña alma a Tara, onde os meus devanceiros están; e logo ei voltar onda vós neste mundo, para axudarvos a rescata-las almas dos nosos Irmáns que aínda están prisioneiras na furna dos Dananns. Só sodes mil, pero hanvos temer coma se fosedes mil milleiros, pois sodes os Milesios.”

>>Logo espirou. Os Milesios tomaron o seu corpo e lle rendiron homenaxes propias dun Rei de Reis. Logo xuraron fidelidade eterna, colleron a Gaita de Meic Nally e agochárona onde o mal non a puidese atopar e dispersáronse por toda a vertente Atlántica de Europa, dispostos a vixiar as terras ancestrais de Galicia, Erinn, as Terras de Scot, Gales, Britania e a Bretaña gala.

-¿E despois? –dixo o neno.

-A loita continua, meu neno. Os Milesios seguen nacendo, crecendo e loitando contra os servidores da Dana pola liberación das almas dos seus Irmáns. E continurá sendo así ata que tódalas almas sexan liberadas ou caia o derradeiro Fillo de Milé.

-E os Fillos de Milé seguen vivindo e morrendo –dixo o rapaz- e viaxando a Tara tra-la súa morte e retornando ó mundo dos vivos nacendo de novo para loitar contra os inimigos da súa xente.

-¿Xa che contara esta historia? –preguntou o avó sorrindo, coñecendo que a resposta era negativa.

-Nunca, pero, non sei; hai algo nela que... que...

-¿Sabes o que é un trisquel? –preguntou o avó botando a man a un peto.

-Non –respondeu curioso o neno.

-¿Sabes o que é isto?

O avó tiña na man un colgante de corda de coiro cunha pedra tallada. A pedra tiña un símbolo, e ese símbolo era unha esvástica de tres brazos curvos. O vello sorríu.

-Pero... pero... –e aínda que aquela era a primeira vez que vía algo así na súa vida, o neno non puido evitar dicir- pero... ¡Ése é o meu trisquel!




16.7.06

O Relato (Oitava e Penúltima Parte)

Mentres, os distintos exércitos de Erinn acampaban agardando o momento da batalla, nunha pradeira chamada Gealachail Crom-Leac, a pradeira do Altar da Lúa, pois alí, preto dun regato, había un enorme círculo de pedras ergueitas de antes do tempo dos Tuatha de Danann, que se dicía que era máxico.

-¿Por que?- inquiríu o neno

-Disque comunicaba ós mundos. Era coma un portal de viaxes. O caso é que os exércitos acamparon e agardaron. A Dana tiña as de gañar.

>>Ó terceiro día alí, os exércitos enfrontáronse uns ós outros. Xa non tiña volta atrás. As distintas faccións aliadas esixían as terras dos Meic Nally, pero ningunha estaba disposta a ceder. A batalla ía comezar e, entón, a “Tribo-dun-só-Home” xunto coa Tribo dos Homes Libres entraron en escea. Achegábanse á pradeira onde ía ter lugar a batalla, portando a Gaita de Meic Nally e o seu estandarte branco feito coa pel do touro. Pero antes de que chegaran ante os seus Irmáns, ocorreu o impredecible...

-¡Ola!- entrou berrando o pai do neno na casa, cargado de bolsas da compra- Xa chegamos, fillo. Mamá máis eu imos estar na cociña coa cea, e xa lle facemos nós compaña ó avó; ti se queres sube á habitación e xoga un pouco coa consola, que hoxe fuches bo.

O vello mirou primeiro, cun xesto sorrinte anque canso, a entrada do seu xenro, para logo mirar para o seu neto. O neno quedou un intre sen saber qué facer. En realidade quería xogar na consola, pero neste momento íalle a vida en coñece-lo Destino de Angus Meic Nally e da Tribo dos Homes Libres.

-Prefiro quedar co avó, papá- dixo o neno coa voz de quen acepta un erro.

O avó sorríu para si, e o pai ergueu as cellas con incredulidade.

-Eu... eh... vou para a cociña- dixo o pai con cara de non dar creto.

-Sigue, avó. Falabas de que os servintes da Dana atacaran a Meic Nally e ós seus amigos-dixo o neno.

-¿Xa? Pensaba que aínda non chegara a ese punto. En fin; cando estaban a punto de chegar ó campo de batalla e desfeitizar ós seus Irmáns, un exército de Fomoriáns guiados por Dubh-Bàs, un grande Señor Doppleganger, o máis temible deles disque, que tiña matado homes a centos, caeu sobre Meic Nally e os seus compañeiros. Ó mesmo tempo, os exércitos de Erinn cargaron uns contra ós outros na batalla que debería se-lo seu fin.

>>A tribo dos Homes Libres loitou con valor e honor contra aqueles seres do inframundo, e a “Tribo-dun-só-Home” loitou singularmente contra Dubh-Bàs. A pelexa foi terrible, e as espadas de ámbolos dous loitadores batían unha e outra vez sen que ningún dos dous ferise ó outro. Os berros sucedíanse entre os dous exércitos, pero eran os Homes Libres os que máis alto berraban, incluso os que caían mortos caían berrando: “¡Loitade Fillos de Milé! ¡Ailiu iath nErinn! ¡Longa vida ós Milesios!” e outras arengas. Pero os Fomoriáns dobraban en número ós seus rivais, e a victoria estaba do seu lado.

>>Na outra batalla as cousas non ían mellor. O plan da Dana estaba tendo éxito. Utilizando o portal do cículo de pedras ergueitas do que che falei antes, apareceu alí xunto cos seus servintes, e alí invocou a sua maxia. Utilizando o feitizo que creara, ía roubando as almas dos descendentes de Milé que morrían na loita e as introducía nunha furna de cristal máxico. Esta era a súa estratexia: roubaría as almas dos que se opoñían, e así Erinn volvería a ser súa.

O neno quedou coa boca aberta de asombro. Non daba creto.

-Na loita man a man entre Angus e Dubh-Bàs as cousas non ían ben para o Doppleganger -continuou o avó-. O Meic Nally era un guerreiro tan bo coma o puido ser o propio Golamh Milidh, e a súa espada rúnica de anteas fería en cada tallo ó Tuatha de Danann, arrincáncolle partes da venda que o cobría. En máis dunha ocasión o Grande Señor Doppleganger tivo que recuar para evitar ser gravemente ferido. No golpe definitivo, toda a “Tribo-dun-só-Home” cargou contra o seu inimigo.

>>A espada de Angus atravesou ó Danann, mentres que a deste déulle un golpe que lle abreu a ferida do ventre feita no ataque á cova en Erinn. Os dous combatintes caeron ó chan, con sangue propia nos seus ventres e allea nas súas follas. Dando por morto ó Meic Nally, os servintes de Dubh-Bàs recolleron ó seu señor e retiráronse tras ter morto a toda a tribo dos Homes Libres.

-¿Todos? ¿Non sobreviveu ningún? -ergueuse o neno- ¿Nin Angus? ¡Tes que estar de broma!

-Mentres, a Dana continuaba roubándolle-la alma ós mortos da batalla de Guineach Crom-Leac, sen nin sequera ter que usa-las súas tropas.

>>No campo da loita as tribos aliadas remataban unhas contra as outras; xa nada importaba, só matar era importante. Os homes morrían a centos e miles e o chan estaba esbaradío da cantidade de sangue dos fillos de Milé que o asulagaba. Os guerreiros tropezaban cos mortos e a Dana ría.

>>Foi entón cando Angus Meic Nally, descendente dos fillos de Scot, fillo de Golamh Milidh, fillo de Bile, fillo de Breogán; e de Scota, filla do Faraón Nectonebus; chamado o Milesio, a “Tribo-dun-só-Home”, acordou.

14.7.06

O Relato (Sétima Parte)

>>Angus Meic Nally continuou advertindo ás tribos do mal soterrado, e moi poucos lle fixeron caso. Só a xente nova admitía que podía ter razón, pero case ninguén o seguía. Pero a Dana vía nel un inimigo en potencia. Coma parte do seu plano de reconquista de Erinn utilizou a súa rede de espías para culpar ós Meic Nally de querer invadir a illa. Moitas das tribos desconfiaron dos fillos de Scot dende aquela e moitos falaban de atacalos. Os Meic Nally tentaron que os demáis viran a falsidade deses rumores, pero tan só empeoraron as cousas. E, como Ith hai séculos, os Meic Nally foron atacados sen razón polas tribos de Erinn, incluida a dos Meic Brigg, os seus vellos amigos, e foi totalmente exterminada.

-¿Angus tamén?- berrou o neno deacougado.

-Nese momento déronos a todos por mortos. A Dana víuse sen impedimentos para levar a cabo o resto do seu plano. Para iso tiña que provocar unha batalla fóra da illa.

>>Fixo correr rumores sobor de que este ou aquel clan quedaría coas terras dos Meic Nally, e comezaron as desconfianzas. Todos mirábanse ós outros coma posibles inimigos, incluso entre aliados. Xa ninguén confiaba en ninguén. E entón, sete anos despois, aparaceron de novo os Meic Nally. Díxose que era unha pantasma, que era un impostor, incluso que era un diaño. El dicía que era a “Tribo-dun-só-Home”: era Angus Meic Nally, único supervivinte da masacre da súa xente.

>>A “Tribo-dun-só-Home” viaxou por toda Erinn atraendo a descontentos que vían neste fraticidio, a loita de Irmán contra Irmán, un erro. A illa non estaba unida contra calqueira ameaza. E a ameaza da que falaba Meic Nally non viña de fóra, senón de dentro. Era un inimigo que estaba no interior, tanto da illa como da xente. E todos os fillos de Milé estaban en perigo.

>>Os máis novos das tribos uníanse a el, e os máis vellos, xa anciáns, chamábanlle o Milesio, pois era sen dúbida un dos auténticos Fillos de Golamh Milidh. Chegou a xuntar un pequeño exército con mozos xoves de tódalas tribos. Pero os líderes das tribos víano como unha ameaza, coas brétemas de xenreira asulagando os seus ollos pola maxia da Dana.

>>Pero a “Tribo-dun-só-Home” e os seus eran xente lizgaira, coñecían o terreo, xa que había representantes de tódalas tribos, e esvaecíanse ante calquer persecutor. Nunca entraron en combate, xa que loitaban contra iso mesmo: a loita entre Irmáns.

>>A Dana decidíu entón da-lo derradeiro golpe. As tribos rifaban polas terras dos Scots dende a desaparición dos Meic Nally, e unha grande batalla estábase xestando nos corazóns dos líderes das tribos. Foi entón cando a “Tribo-dun-só-Home” e o seu exército atacou.

>>Angus e o seu grupo de valentes levaban tempo vixiando as covas dunha rexión ó leste de Erinn e, co tempo, advertiron que estaba habitada por seres que non podían ser homes. Tratábase dos Dopplegangers e dos Fomoriáns.

>>A batalla foi terrible. Meic Nally e os seus homes, que deron en chamarse a tribo dos Homes Libres, atacaron por sorpresa a cidadela que existía baixo a cova, matando a tódolos seus habitantes, contando con moitas baixas do lado dos Homes Libres. Incluso Meic Nally recibíu unha ferida no ventre moi grave.

>>Esta victoria deu en confirma-la presencia de inimigos na illa, pero a noticia chegaba moi tarde. Os exércitos dos pobos de Erinn navegaban á Terra de Scot a esixi-las terras dos Meic Nally. A meirande batalla xamais vista estaba a piques de estoupar, xusto cando Angus Meic Nally descubrira o xeito de facer fronte as escuras artes da Dana.

>>Durante o tempo en que Angus e os seus homes conviviran comezaran a creación dun artiluxio que pensaban lles axudaría a esperta-los seus Irmáns. Tratábase dunha frauta especial, coma non había no mundo enteiro, que funcionaba soprando dentro dun fol, e dese fol partía o aire que facía soar á frauta. Compoñíase de moitas partes, e cada unha delas fora feita por membros das distintas tribos pertencentes ós Homes Libres: o punteiro fixénao os Meic Brigg, o roncón os Meic Ith, a palleta os Scots,... O fol preparárao o mesmo Angus, co bandullo dun touro branco que se lle apareceu unha noite nunha pradeira do que hoxe é Cork. O touro falara con Angus así: “Ti, Tribo-dun-só-Home, terás que facer o maior dos sacrificios se queres unir de novo ás Grandes Tribos dos Fillos de Milé; e eu únome a ti para ese sacrificio: toma o meu bandullo e remata a túa frauta, e coa miña carne da de comer ós fillos das árbores das que colleche-la madeira coa que tallache-las distintas partes dela, e co meu coiro manda tecer unha bandeira que será o teu símbolo, o teu símbolo na batalla, na batalla de Guineach Crom-Leach”. Deste xeito tomou aquela frauta especial feita por tódalas tribos e chamoulle Gaita, e con ela e os seus homes partiron cara as Terras dos Meic Nally.

Continuará...

12.7.06

O Relato (Sexta Parte)

>>A Dana xa sabía o que facer. Entón comezou a crea-las fórmulas para o feitizo máis ruín e poderoso xamais visto, mentres daba ordes ós seus sevintes. Os seus fieis Fomoriáns e os seus Dananns terían que, pouco a pouco e sen ser tidos en conta, enfrontar ás distintas faccións de descendentes de Milé que habían na illa. Non penses que isto foi unha tarefa de dias ou anos- negou co dedo o vello-, pois as distintas tribos de Erinn, ó vir dunha mesma caste, tiñan unha excelente relación de paz e harmonía. Pero, ó cabo dos séculos, a xenreira e as envexas comezaron a nacer nos corazóns dos descendentes daqueles que un día loitaran xuntos.

>>As distintas tribos comezaron a loitar entre elas por pequenos desacordos, ou por malentendidos ou simplemente por que sí. Os servintes da Dana fixeran un bo traballo. Para daquela o Señor dos Tuatha tiña rematado o seu terrible feitizo. Con el remataría cos advenedizos que lle roubaran a súa illa. E tanto que o faría...

>>Os anos pasaban e as batallas multiplicábanse por toda Erinn na loita de irmán contra irmán. Nas non tan lonxanas Terras de Scot naceu un neno, ó que chamaron Angus, pertencente á familia dos Meic Nally, que eran descendentes de Scot fillo de Milé. Foi un neno especial dende o primeiro: naceu un día en que a Lúa tapou ó Sol. A súa nenez foi estrana, pois describía perfectamente lugares de Erinn nos que nunca estivera, recoñecía coma súas armas e frautas que foran do seu bisavó, e alén. Lembraba feitos e os describía coma se tivera estado alí, aínda que ocorresen centos de anos atrás, e os cantaba cunha voz que podería se-la do mesmo Aimhirgin. Algúns crían que os deuses lles tenderan unha man, mentres que outros, os druidas entre eles, non sabían nin qué facer nin a qué aterse.

>>A tribo dos Meic Nally tiña unha relación de amizade coa dos Meic Brigg de Erinn. Tanto o comercio coma o casamento entre membros dos dous clans deran como resultado un mutuo respecto e consideración. Foron os Meic Brigg quen lles falaron das loitas que estaban xurdindo entre as distintas tribos, pois estas comezaban a ser demasiado continuas. Moitos ni sequera sabían por qué loitaban. Simplemente o resto eran inimigos, e a loita de Irmán contra Irmán continuou.

>>Cando Angus Meic Nally contaba con dezanove invernos soñou cun ser maligno que roubaba almas.

-¿A Dana?- preguntou en voz baixa o neno, coma quen pronuncia un nome prohibido.

-Non soubo quen ou qué era, pero obviamente tiña que ser a Dana. Angus era un rapaz especial, e polo que contaban tiña as virtudes dos descendentes de Breogán. Non era moi alto, disque, pero era ancho de ombreiros; tiña o pelo negro , longo e crecho, e uns ollos escuros que fitaban todo cunha curiosidade sen igual. Despois daquel sono, o rumbo da vida de Angus deu un xiro. Comezou a falar coa xente dun perigo soterrado que remataría cos descendentes dos fillos de Milé se non facían algo. Moitos da súa tribo tomábano por un tolo, pero uns poucos, os máis novos, vían algo nel que lles obrigaba a crelo. Co tempo, os Meic Nally acabaron vendo certos motivos de preocupación, xa que as loitas entre tribos multiplicábanse. As verbas de Angus comezaban a ter senso.

>>Pero as chamadas de alerta da tribo da Terra dos Scots chegaron tamén á atención da Dana. En Erinn librouse a batalla de Sannt Cath entre clans. Alí moitos morreron a mans dos seus propios familiares. Unha batalla, claro, na que a Dana tiña todo que ver, pois foran os seus servintes os que, co subterfuxio, remataran enfrontando nunha grande batalla a sete dos grandes clans de fillos de Milé. Tres deles quedarían exterminados por esta absurda batalla.

10.7.06

O Relato (Quinta Parte)

>>Os Tuatha supervivintes fuxiron, e así fixeron tamén os seus servintes. Algúns dixeron que viran grandes barcos rumbo ó oeste, outros que os Dananns foran exterminados. O caso é que a illa agora era por enteiro dos fillos de Milé. Pero as cousas puxéronse feas cando Eremon e Eber Finn comezaron a discutir por quen ía se-lo rei. Vendo perigo, Aimhirgin, que era moi respetado, falou. E falou do reparto da illa e así, a metade norte foi para Eremon, e a sur para Eber Finn. A así foi repartida Erinn, e así prosperou durante moitos anos cos descendentes de Breogán como únicos poboadores. Co tempo o resto dos fillos de Milé viaxaría para obter os seus propios reinos.

>>Entre eles destacou Scot, fillo de Golamh Milidh e de Scota. Éste, querendo un reino propio, viaxou á illa veciña de Erinn; era unha illa moito maior, que estaba ó este. Alí, xunto cun grupo de bravos e fieis guerreiros e as súas familias, colonizaron o norte. E esas terras chamaríanse Terras de Scot, ou Scotland. E os seus habitantes serían os Scots.

- ¿Scotland non é Escocia?- inquiríu o neno.

- Sí, tamén é coñecida por ese nome- respondeu o avó sorrindo- e tamén entran moi de fondo na miña historia.

>>Os Tuatha de Danann estaban derrotados, pero non vencidos. Moitos pensaran que marcharan da illa, pero non fora así. Os Dananns non eran propios de Erinn, senón que invadiran a illa hai moito, vencendo e dominando á raza que estaba antes: os Fomoraibh, tamén coñecidos co nome de Fomoriáns.

>>Os Fomoriáns vivían en cidades baixo a terra, e estaban en Erinn incluso antes do Diluvio ó que sobrevivira o mariñeiro Noé. Considerábanse servintes dos Tuatha de Danann, e algúns mesmo os reverenciaban coma se foran deuses.

>>Así, antes da derrota, os xefes Dananns que puideran fuxir foran levados ás cidades fomori, que estaban moi fondas e eran totalmente descoñecidas para os fillos de Milé.

>>Os Tuatha de Danann supervivintes non formaban un número demasiado alto; poderíase dicir que os exércitos de Eremon e Eber Finn exterminaran a oito de cada dez Dananns. Entre eles destacaban unha caste superior, á que chamaban Dopplegangers. Eran grandes bruxos guerreiros, totalmente cubertos de vendas.

-¿Coma se foran momias?- dixo o neno cos olos abertos coma pratos.

-Sí, algo polo estilo. Pero non eran momias, senón que baixo as vendas contiñan toda a súa maldade, de xeito que non se lle escapara nin un chisco de poder maléfico.

>>Esta elite tiña unha función clara: protexer e servir ás ordes do seu Deus da Morte, a Dana. E a Dana era un deus en vida, é dicir, que estaba entre eles co seu inmenso poder.

>>A derrota deixara á Dana esgotada, e tivera que durmir durante máis de dúas décadas para recupera-lo seu poder. Cando espertou, fíxoo protexida polos seus Dopplegangers baixo Erinn, na cidade de Randsamor. E comezou a planea-lo xeito de recupera-la que consideraba a súa illa.

>>Pero os anos pasaban, e con eles as décadas e con elas as xeracións dos descendentes de Milé. Durante máis de cen anos a Dana cáseque non falou con ninguén, nunha viaxe interior, tentando comprender. E cada plan que tentaba pór en práctica era destruído polos descendentes de Milé, xa foran netos ou bisnetos. E entón tivo unha iluminación. Ordeou ós seus soldados Fomoriáns e Dananns que secuestrasen a varios dos seus invasores. O que a Dana quería probar é que había algo innato que incitaba ós decendentes de Milé a meterse, ainda que non soubesen onde, nos planos do Señor dos Tuatha.

>>O resultado dos seus experimentos foi inquedante para el: as almas dos herdeiros de Milé reencarnábanse.

-¿Qué significa iso?- preguntou o neto.

-Significa que, ainda que ti non o lembres, a túa alma puido estar hai moito tempo no corpo doutro home ou muller, por exemplo un guerreiro, e que por iso agora sexas tan botado para adiante e loitador. E, ó parecer, as almas dos descendentes de Milé mortos voltaban ó mundo nos corpos dos nenos e nenas recén nados, e infundíanlle-la obriga de cumpli-lo chamamento de Lughaidh: morte ós Dananns. E así unha vez, e outra, e outra, ata que descendentes moi lonxanos dos que invadiran a illa seguían loitando, sen sabelo, contra os planos da Dana.

-Pero a min dixéronme que só temos unha alma e é inmortal.

-¿Quen cho nega?- dixo burlón o avó- Habendo tantas relixións coma culturas, ¿Por qué só unha ten que ter razón? Aténdeme ó conto e non filosofees.

Continuará...

4.7.06

O Relato (Cuarta Parte)

>>Foi entón cando Aimhirgin, fillo de Milé, ó ver como os supervivintes do barco naufragado traían ó seu irmán morto ó lombo, ergueuse e enfrontouse ó mar...

“Ailiu iath nErend, “Invoco á terra de Erinn,

Ermach muir mothuch, Ó navegado e fértil mar,

Mothach sliabh srethach, Fértiles os seus outeiros e ríos,

Srethach coill ciothoch, Fértiles os seus bosques húmidos,

Ciothach ab essach, Húmidos os seus ríos e fervenzas,

Eassach loch lionmar, De fervenzas o lago de ondas pozas,

Lindmar tor tiopra, De ondas pozas o muro do outeiro,

Tiopra tuath oenaig, Un pozo de tribos sexa a reunión,

Aenan righ Temra, Unha reunión de reises sexa Tara,

Teamair tor tuatha, Tara sexa a colina das tribos,

Tuatha meic Milidh!” As tribos dos fillos de Milé!”

...e despois deste canto, o mar calmou, e as brétemas que ocultaban a illa esvaecéronse. Aimhirgin sería famoso por isto, xa que salvou a todos os seus irmáns de teren afogado, e ademáis está considerado o primeiro bardo de Erinn.

-¿E onde está Erinn, avó?

-Agora chámanlle Irlanda, pero eu prefiro o seu vello nome celta. ¿Onde estaba eu? ¡Ah! Xa sei... Pois alá desembarcaron todos mollados e cansos con intención de vingarse pola morte de Ith. O primeiro de todo foi soterrar a Donn, fillo de Milé. O lugar foi un outeiro ó que chamaron Dumhacha, e ó seu redor puxeron tamén os restos dos homes mortos ós que lles puideran recupera-lo cadáver. Logo Eber Finn e Eremon, fillos os dous de Milé, dividiron ó exercito e marcharon ó encontro do inimigo.

>>Os Tuatha de Danann debían estar moi confiados, posto que mandaron un exército que, aínda que superior, non sería rival para os descendentes de Breogán. Os dous exércitos atopáronse no outerio de Sliabh Mis, e os fillos de Milé aplastaron ás hostes dos Dananns.

- ¿E morreron moitos?- preguntou con curiosidade o neno.

-Dos Dananns todos. Dos fillos de Milé, moi poucos. Pero entre eses poucos estaba Scota, a viúva de Golamh Milidh.

-¿E logo tamén loitaban as mulleres?

-Sí. Daquela non importaba se levabas pantalón ou saia. Só se valías. Xa fora para ferreiro, para labrego ou para gandeiro. Incluso para guerreiro. E Scota era unha muller moi destra coa espada, e de feito matou a catro xefes Danann antes de que a acribillaran a frechazos.

>>A pena por ela foi inmensa, e as bágoas moi amargas. Pero tiñan que seguir e exterminar até o último membro da tribo dos Dananns. Estes conseguiron xuntar un enorme exército de mortos vivintes, pois eran grandes necromantes, que foi na procura dos homes de Eber Finn e Eremon. E os atoparon en Tailltin.

>>A batalla foi incrible. Moitos dirían despois que aquel fora un día magnífico. Morreu moitísima xente. As espadas chocaban e as frechas voaban, e os berros de guerra soaban eiquí e alí. Moitos caeron nos campos de Tailltin, pero a victoria foi para os fillos de Milé.

2.7.06

O Relato (Terceira Parte)

-¿Xa había faros daquela?- preguntou con curiosidade o neno.

-Si, e este aínda está: é a Torre da Coruña.

-¿A Torre de Hércules? ¡Na escola dixéronnos que a construiran os romanos!

-Si, iso é o que dixeron os romanos cando a atoparon. Pero non foron eles. Mandouna construir Breogán, e chamouna Tor Breoghain.

>>E naquela noite clara, Ith pensaba en Milé, nas batallas que gañaran e da nova gloria de Breogantia e chorou polo seu sobriño, e as bágoas asulagaron ós seus ollos escuros e, vendo a través delas, veu ó lonxe, tanto que era case un puntiño, unha illa alén das mareas ó norte da súa cidade. Cabalgando rápidamente cara Breogantia, compartíu alí a súa visión cos seus parentes. Todos sabían que Ith era un home honrado e sincero: nunca unha mentira saíra dos seus beizos. Pero poucos crían na veracidade da súa visión. Incluso o seu irmán, Brigg, díxolle que aquello podían ser tan só nubes, que non había tal illa, e que era perigoso adentrarse moito nas Pradeiras de Lir, pois tal era o seu deus do mar e tal era o nome que lle daban ás augas do Atlantico Norte. Pero Ith non fixo caso, e confiou nos seus ollos. E xunto co seu fillo Lughaidh e algúns guerreiros fieis tomou un barco e puxo rumbo a aquela illa.

>>Tras uns poucos días no mar baixo os bos auspicios de Lir, chegaron á illa, desembarcando nela xunto cos seus homes. Pronto deron cos primeiros habitantes, que dixeron pertencer á raza dos Firbolg, servintes dos Tuatha de Danann. Pronto foron levados á corte, en Oileach, onde os líderes dos Tuatha de Danann deron a benvida a Ith e ós seus homes. Alí descubríu Ith que os Dananns tiñan diversas faccións que loitaban entre sí polo dominio da illa, cousa que lle sorprendeu. Sabendo como era Ith é lóxico- ríu o vello-. Ith era un home que non cría na guerra se non tiña como fin a paz e o benestar dos pobos; de tódolos pobos, non só do seu. Por iso tentou convencer ós Dananns de que loitar só traería pesar e loito sobor dos seus súbditos. A illa, que tiña por nome Inis Ealga, tiña fartura de mel, pesca e gran para todos, e os ventos non a castigaban. Alí podían vivir en paz todos os Dananns e os seus servintes.

>>Os Tuatha de Danann viron que así era, e chegaron a acordos de paz unindo a illa. Ith decidíu logo volver a Breogantia, pensando que rematara un traballo que algún deus lle inspirara con aquela visión da illa, ledo de deixa-las cousas en paz. Pero os Dananns non viron con bos ollos a súa marcha. Coñecendo éste a enchenta de recursos da illa ¿qué impedía que Ith volvese con máis homes e a invadira? Así, xusto cando zarpaban, as tropas dos Tuatha de Danann atacaron con arcos ó barco de Ith, matando a varios guerreiros e ferindo de morte ó mesmo Ith, que morreu nos brazos do seu fillo Lughaidh.

>>Sería Lughaidh o que pediría vinganza unha vez chegado a Breogantia. Por suposto, os fillos de Milé, cheos de furia, prepararon todo para que Ith non fose esquecido: cinco grandes barcos con corenta grandes xefes, entre eles Donn fillo de Milé, partiron cara a illa do norte.

-¡Mi madriña! – dixo o neno con entusiasmo- ¡Foron á guerra!

-Pouco a pouco íanse achegando á illa, pero os Tuatha de Danann eran grandes bruxos e ocultarona cun encantamento. Os fillos de Milé e os seus homes estiveron á deriva durante tres días, tempo que aproveitaron os Dananns para conxurar un feitizo moi poderoso.

>>Unhas nubes negras coma corvos cobríron os ceos e estoupou a meirande tormenta xamais vista. Os barcos ían dun lado ó outro porriba das enormes olas, que xogaban con eles coma se foxen de xoguete. Raios batían cos mastros e incluso nalgúns guerreiros, bravos eles, que caían carbonizados ó mar. Unha ola da altura dun titán bateu de lado contra o barco que capitaneaba Donn, fillo de Milé, dándolle a volta e afogando a moitos dos guerreiros. Incluso o valente Donn afogou.

Continuará...