O Relato (Quinta Parte)

>>Os Tuatha supervivintes fuxiron, e así fixeron tamén os seus servintes. Algúns dixeron que viran grandes barcos rumbo ó oeste, outros que os Dananns foran exterminados. O caso é que a illa agora era por enteiro dos fillos de Milé. Pero as cousas puxéronse feas cando Eremon e Eber Finn comezaron a discutir por quen ía se-lo rei. Vendo perigo, Aimhirgin, que era moi respetado, falou. E falou do reparto da illa e así, a metade norte foi para Eremon, e a sur para Eber Finn. A así foi repartida Erinn, e así prosperou durante moitos anos cos descendentes de Breogán como únicos poboadores. Co tempo o resto dos fillos de Milé viaxaría para obter os seus propios reinos.

>>Entre eles destacou Scot, fillo de Golamh Milidh e de Scota. Éste, querendo un reino propio, viaxou á illa veciña de Erinn; era unha illa moito maior, que estaba ó este. Alí, xunto cun grupo de bravos e fieis guerreiros e as súas familias, colonizaron o norte. E esas terras chamaríanse Terras de Scot, ou Scotland. E os seus habitantes serían os Scots.

- ¿Scotland non é Escocia?- inquiríu o neno.

- Sí, tamén é coñecida por ese nome- respondeu o avó sorrindo- e tamén entran moi de fondo na miña historia.

>>Os Tuatha de Danann estaban derrotados, pero non vencidos. Moitos pensaran que marcharan da illa, pero non fora así. Os Dananns non eran propios de Erinn, senón que invadiran a illa hai moito, vencendo e dominando á raza que estaba antes: os Fomoraibh, tamén coñecidos co nome de Fomoriáns.

>>Os Fomoriáns vivían en cidades baixo a terra, e estaban en Erinn incluso antes do Diluvio ó que sobrevivira o mariñeiro Noé. Considerábanse servintes dos Tuatha de Danann, e algúns mesmo os reverenciaban coma se foran deuses.

>>Así, antes da derrota, os xefes Dananns que puideran fuxir foran levados ás cidades fomori, que estaban moi fondas e eran totalmente descoñecidas para os fillos de Milé.

>>Os Tuatha de Danann supervivintes non formaban un número demasiado alto; poderíase dicir que os exércitos de Eremon e Eber Finn exterminaran a oito de cada dez Dananns. Entre eles destacaban unha caste superior, á que chamaban Dopplegangers. Eran grandes bruxos guerreiros, totalmente cubertos de vendas.

-¿Coma se foran momias?- dixo o neno cos olos abertos coma pratos.

-Sí, algo polo estilo. Pero non eran momias, senón que baixo as vendas contiñan toda a súa maldade, de xeito que non se lle escapara nin un chisco de poder maléfico.

>>Esta elite tiña unha función clara: protexer e servir ás ordes do seu Deus da Morte, a Dana. E a Dana era un deus en vida, é dicir, que estaba entre eles co seu inmenso poder.

>>A derrota deixara á Dana esgotada, e tivera que durmir durante máis de dúas décadas para recupera-lo seu poder. Cando espertou, fíxoo protexida polos seus Dopplegangers baixo Erinn, na cidade de Randsamor. E comezou a planea-lo xeito de recupera-la que consideraba a súa illa.

>>Pero os anos pasaban, e con eles as décadas e con elas as xeracións dos descendentes de Milé. Durante máis de cen anos a Dana cáseque non falou con ninguén, nunha viaxe interior, tentando comprender. E cada plan que tentaba pór en práctica era destruído polos descendentes de Milé, xa foran netos ou bisnetos. E entón tivo unha iluminación. Ordeou ós seus soldados Fomoriáns e Dananns que secuestrasen a varios dos seus invasores. O que a Dana quería probar é que había algo innato que incitaba ós decendentes de Milé a meterse, ainda que non soubesen onde, nos planos do Señor dos Tuatha.

>>O resultado dos seus experimentos foi inquedante para el: as almas dos herdeiros de Milé reencarnábanse.

-¿Qué significa iso?- preguntou o neto.

-Significa que, ainda que ti non o lembres, a túa alma puido estar hai moito tempo no corpo doutro home ou muller, por exemplo un guerreiro, e que por iso agora sexas tan botado para adiante e loitador. E, ó parecer, as almas dos descendentes de Milé mortos voltaban ó mundo nos corpos dos nenos e nenas recén nados, e infundíanlle-la obriga de cumpli-lo chamamento de Lughaidh: morte ós Dananns. E así unha vez, e outra, e outra, ata que descendentes moi lonxanos dos que invadiran a illa seguían loitando, sen sabelo, contra os planos da Dana.

-Pero a min dixéronme que só temos unha alma e é inmortal.

-¿Quen cho nega?- dixo burlón o avó- Habendo tantas relixións coma culturas, ¿Por qué só unha ten que ter razón? Aténdeme ó conto e non filosofees.

Continuará...