29.6.06

O Relato (Segunda Parte)

>>Breogán tiña varios fillos, entre os que destacaron Ith e Bile. Bile tivo un fillo, ó que lle puxo o nome de Golamh. Éste era un mozo salvaxe, atrevido, xeneroso e moi honrado, cun corazón douro no que non cabía o mal. Chegada a súa madurez, Golamh marchou a coñece-lo mundo. Cruzou Europa ata chegar a Scithia, unha terra que se atopa enriba do Mar Negro, e alí casou coa filla do rei Reffloir dos Scitas. Pero non lle foron ben as cousas por aló, non.- o vello ríu, como lembrando.

-¿Qué lle ocorreu?- dixo o rapaz con desgana, coa queixada apoiada nas mans, os cóbados nos xeonllos, e as pernas cruzadas ó estilo “indio”.

-Pois... en fin; os conselleiros de Reffloir comezaron a quentarlle a cachola ó rei con andrómenas. Segundo eles, Golamh quería facerse co trono pola forza. Algo falso, claro, pero o rei acabou retando ó neto de Breogán a unha pelexa. O mozo, por suposto, negouse. Tentou explicarlle a Reffloir que non pretendía tales cousas, pero o rei non se deixou convencer. Ó final houbo loita. E Golamh, un experto coa espada, matou a Reffloir, que era o que os seus consellerios desexaban.

-¿Eran malos? –preguntou o neno.

-Si. E Golamh tivo que fuxir cos fillos que tivera coa filla de Reffloir. Ésta, de nome Seng, quedou en Scithia.

>>Golamh e os seus fillos viaxaron ó sur, a Exipto, onde o faraón Nectonebus o acolleu coma a un invitado de honra. Incluso casou a Golamh cunha das súas fillas, a princesa Scota.

>>En Exipto pasou oito anos, e tivo máis fillos, que foron fortes e, ó medrar, serían grandes guerreiros. Pero chegou un momento en que xa tiña ganas de voltar a casa.

-Tiña morriña- dixo o neno asegurando.

-Poderiamos dicir que si- ríu o avó- O caso é que volveu ás terras do norte, á súa amada Breogantia.

-E lle fixeron un enorme recibimento, coma ós reis de antes, ¿non? Xa teño visto cousas aí en pelis na tele.

-Non. A verdade é que Breogantia estaba deserta. Alí veu Golamh o sepulcro do seu avó, Breogán, morto había tempo. Estaba descoidado e non había flores en lembranza á súa memoria. E a cidade estaba totalmente baleira. Só as gaivotas a poboaban.

>>Golamh enviou exploradores que atoparon, dispersos, ós poboadores de Breogantia. Por eles soubo que, ó morrer Breogán, non houbo un sucesor forte que se impuxera ós enemigos do reino. Co medo, ó final tódolos habitantes fuxiran.

>>A furia e a carraxe apoderáronse de Golamh, que tomou o Torque do seu avó e impúxose a tarefa de erguer de novo o seu reino.

-¿E conseguíuno? – dixo o neno cun deixe de interese.

-De certo. A noticia de que o neto de Breogán estaba no trono de carballo do seu avó espallouse coma o lume na herba seca, e todos querían ver cos seus propios ollos ó novo rei, do que se contaban incribles historias das súas viaxes polo mundo enteiro. Pero os seus rivais tamén souberon da súa chegada, e aliáronse contra el.

>>Golamh loitou xunto coa súa xente contra os Bachra, os Toisona e os Lonbagdáir como fixera Breogán tempo atrás e, como este, venceunos. Golamh loitaba cunha bravura sen igual, e os seus inimigos chamábano Golamh Milidh.

- ¿Qué quere dicir Milidh, avó?

-O Exterminador. Era Golamh o Exterminador. Co tempo só os máis achegados, como os seus fillos ou a súa amadísima Scota, chamábano Golamh: para o resto era Milidh, ou Milé.

>>Milé reinou con sabedoría durante moitos anos, ata que unha enfermidade puido con el. Era un grande home, sen dúbida. O reino de Breogantia foi governado polos seus fillos e por Ith, o irmán do pai de Golamh.

>>Unha noite clara, Ith estaba na alta torre que Breogán mandara construir para guia-los barcos na escuridade...


Continuará...

28.6.06

O Relato dos Fillos de Golamh Milidh

>>Isto que che vou contar non penses que ocorreu onte, nin antonte. Ocorreu incluso antes de que as xentes do Norte escribisen as súas Historias. Eran aqueles tempos en que non había nin radio nin televisión, e os Contos eran contados por Contacontos, ou bardos, xa que é este térmo o que moitos deles prefiren.

- ¿Nin tele nin radio? Debía ser moi aburrido.

- Non. A xente simplemente tiña outras cousas para se divertiren. Había moitos xogos, agora esquecidos entre as engranaxes desas endiañadas consolas nas que xogas. Estaba a Buxaina, a Queda, o Escondite. Os nenos xogaban ás pelexas e as nenas a salta-la corda. E todos eles xogaban á Estornela.

- A Estornela... Lembro que me falaron dese xogo na escola.

-¿Na escola? É incrible. O esquecemento rematará con este Mundo. Se os xogos os teñen que explicar na escola, ¿qué será o próximo? A vosa xeración está perdida...

O rapaz non entendía os desvaríos do seu avó, e permanecía fronte a el con cara de “non”. Xa era bastante suplicio que o seu pai lle prohibira xogar na consola, para que aínda porriba lle tivera que poñer boa cara ó tolo do avó. Quedou fitando a madeira queimándose na lareira, e pensando en como pasaría á seguinte fase do xogo ¿tería que matar ó Dragón Vermello, ou sería mellor primeiro recupera-la espada roubada e acumular algo máis de experiencia?

- Eran outros tempos... estes dos que che vou falar. Hai máis de tres mil anos entre estos feitos e nós. Todo empeza nunha cidade que estaba ó norte, bañada polas augas do golfo Ártabro, de nome Breogantia. Alí reinaba o bravo Breogán, un guerreiro temible, cun reino enorme respetado polos seus rivais. Os seus súbditos vivían en paz e Breogantia prosperaba.

Continuará...

6.6.06

Píchel Warriors!!!


Xa temos o tema.

O clube de Rol en Compostela xa é unha realidade gracias á boa vontade e ás ganas de traballar de todos.

E isto é para medrar, enchelo de xente que queira desfrutar de afeccións relacionadas coa imaxinación e con narrar contos, dirixir batallas e sentirse diferente durante uns intres. Ser quen de salva-lo Reino, consegui-lo tesouro, montar en dragóns e ser, de novo, Heroes.

Morte ás consolas! Longa Vida ós Contacontos!