A Caída de Arnal o Raposo

Non se sabe como pero Arnal, un ser do Sidh Inframundo, foi quen de unir a nada menos que 5 Clans de Lonbagdáir, a maior ameaza do leste da Gael-leach. Os lonbagdáir son en aspecto parecidos a nós, os guéghel... pero teñen a certeza de que son o animal que teñan por tótem: lobos, osos, águias, tabeiróns...

Arnal os reuníu a todos baixo o seu estandarte, e cargou atravesando os Montes Arrebolados, a fronteira leste, defendida polos xigantes Piornais e polos servintes do rei de Lug, a cidade murada. Pero nin a unión dos Lugóns, dos Limicos e dos Lemavos servíu de nada, e na chaira da Batalla foron derrotados. O exército de Arnal, con máis de 1000 lonbagdáir, encamiñouse a Lug.

Catro supervivintes a esta batalla (un ferreiro lemavo, un oisín limico, un piornal e un fomorián Ceivo) foron quen de chegar ao castro dos Fentos, un lugar tocado polo deus Lugh. Despois de recuperarse das feridas, foi o mesmo deus Lugh, en forma de ancián, que os encamiñou á victoria: alí onde un exército non pode, tan só catro loitadores poden marca-la diferencia. Catro contra mil. Coas bendicións do Pai de Todos, os compañeiros acudiron á chamada do seu Destino.
Alimentados por landras, castañas e mel recibidas de man do propio Lugh, foron quen de interceptar ao exército inimigo, só para descubriren que o propio Arnal o Raposo non era se non un fomorián servinte do Deus Oscuro: a Dana.

Atacando o seu campamento de noite, a tan só un día de camiño da Cidade Murada Lug, os compañeiros foron quen de aproveita-la sorpresa e, nun golpe mestre no que o ferreiro lemavo e o oisín limico incendiaron parte do campamento, e o fomorián ceivo cos seus triskeis arroxadizos e o piornal co seu Grande Martelo de Guerra atacaron a tenda desprotexida do propio Arnal, acabaron co Caudillo.

Sen líder que os unira, os lonbag dispersáronse, sempre de volta aos seus territorios alén dos Montes Arrebolados.

No Castro dos Fentos, os catro compañeiros foron recibidos coma o que están Destinados a ser: Heroes.