O Maldición do Río de Amerelle

Viña de recoller herbas preto da Fraga Cerimonial do meu castro, Libredón. O meu físico non era un portento (son baixo e máis ben raquítico), e non era quen de estar moito tempo nestas tarefas, así que pouco antes de caer o Sol voltei ás Portas de Libredón.


Foi alí onde din con catro curiosos personaxes. Dous estaban xuntos: un enorme piornal dos Montes Arrebolados e un lemavo que dicía ser ferreiro, fachendeando ante os muros do castro de seren os que hai pouco mataran a Arnal o Raposo e puxeran en fuga a todo un exército lonbagdáir. Outro dos que alí había era un heleno. Chaman a atención namais velos polos seus curiosos cascos, os escudos redondos, a pica longa dos atlantes e esa mirada chea de orgullo.
Completaba o cuarteto un curioso home adulto, non moi vello, cunha mirada riseira de picariño, pero sincera faciana. Chamábase Mórinn, e estaba na procura de catro herois para unha curiosa fazaña... catro herois entre, sen comelo nin bebelo, me atopaba: "Brelio o Feiticeiro, dos libredóns" dixo, "precisamos a túa sabedoría arcana nesta misión". "Como sabes o meu nome?" preguntei eu. "Alguén porriba de nós envíame na túa procura, e non me gustaría fallarlle". "Logo irei canda ti" respondín, "non digan que o teu fracaso foi por causa miña".

Foi así como me vin inmerso nunha viaxe a unha estrana lubre en territorio dos nerios. Unha viaxe, por outra banda, que durou unha noite enteira pero que para nós tan só durou o que un chiscar de ollos.


Mórinn guióunos até as "portas" dunha estrana fraga. Nesta entrada dous seres se nos presentaron: tiñan corpos coma nós os guéghel, pero as súas cabezas eran de cervo. Sen dúbida eran Oisín, eses escuros druídas servintes de Cernunnos, o deus das fragas, capaces de muda-lo seu corpo en seres da natureza e vixia-los ríos, montes e lubres.


Asegurada a entrada nese místico lugar gracias á presencia de Mórinn, fumos conducidos perante a autoridade máxima desa fraga, o Grande Druída.