"Honra este día, pero honra os demais tamén"

Fora un día de caza moi bo. Tres coellos e un cervo. Darían para comer bastante tempo.

Nin se decatou cando os asaltantes fixeron a emboscada. Eran cinco, con aspecto de incursores do leste, fedorentos, suxos... de longos bigotes e pelo crecho. Riron e maldixeron, insultaron e menosprezaron. Pero era importante que mantivera a calma. Pousou as pezas cazadas no chan e colocou as maos nos puños das falcatas. "Non quero problemas... dóuvos os coellos e liscades". "Iso é o que ti pensas... imos levar todo o que tes. Incluso a vida e a honra... nunca poderás volver a mirar aos teus á cara".

Os cinco se achegaron a un tempo, armados con espadas curtas e escudos. Xusto antes de que o primeiro atacara, sacou as dúas falcatas nun movemento de apertura, parando un golpe coa esquerda, abrindo unha gorxa coa dereita, contorneando o corpo para fuxir das mortais espadas. As súas falcatas voaron polo ar, deixando unha estela de sangue ao seu paso, detendo estocadas e abrindo feridas coma se dun baile se tratara, movéndose entre os seus inimigos coma auga entre as pedras.

En menos dun tris os cinco incursores estaban tirados no chan, uníndose aos seus antergos no Alén. Recolleu a caza e se encamiñou de volta ao castro; á súa choupana xunto cos seus tres pequenos, que habían estar xogando, sós dende que quedara viúva había dous invernos.

Era unha guéghal, unha guerreira, unha cazadora, unha campesiña... e tamén unha mestra e unha nai. E ninguén no seu castro o dubidaba... nin se lle ocorrería poñelo en dúbida.

Para todas as currantes, sobre todo aquelas ás que algunha vez lles apetece coller un par de falcatas e aniquilar aos parvos que se lles poñen por diante, que non son poucos.