A Caída do Castro do Páramo

O castro do Páramo foi noutrora lugar de encontro entre os chairegos de rápidos carros e os lugóns de altas murallas.

Non hai moito, na compaña duns colegas (Buliwyf, e dous máis), ademáis de Amra, xogamos unha sesión de As Crónicas de Gáidil.

Estes tres non sabían moito do xogo (alén de que o estabamos a deseñar), e agardo pasaran unha horas agradables cun Contacontos coma min. Buliwyf era un guerreiro Milesio, e tamén había unha arqueira chairega, un aprendiz de druída Heleno; Amra era un cazador do Sidh lemavo.

O conto desenvolvéuse do seguinte xeito: todos eran vellos amigos do Rei do Castro do Páramo, que estaba moi enfermo, a pesares de ser novo. O druída local, Laido, non atopaba razón algunha para tal mal. Calcún, o conselleiro, tentaba asumir responsabilidades que non lle correspondían, e os Protagonistas sospeitaban. Despois de investigar, atoparon un exército que se achegaba ó castro.

Seguindo a Calcún, comprobaron que non só non era un traidor, senón que cecáis era o máis fiel ó Rei Seixo... morrendo fóra do castro tentándoo defender duns espías inimigos. Os Protagonistas voltaron ó castro, con tempo só de formar unha pequena defensa e aguantar mentres o o enfermo Rei e os seus Homes do Clan fuxían por unha saída traseira.

Loitando feramente contra un guerreiro fomori, os Protagonistas conseguiron fuxir finalmente poñendo a salvo a parte do castro, só para ver cómo o druída, Laido, rindo a gargalladas, puña o torque de Rei ante a mirada abraiada dos Protagonistas.

Así quedou a historia... só un exemplo do que é un conto en Gáidil.