24.2.06

As cousas, a medias

Dende que nos puxemos dacordo para o proxecto dun xogo de rol en galego, Amra máis eu tentamos atopar a ambientación axeitada. Despois de moitas voltas chegamos á conclusión de que unha visión idealizada da Galiza na época da Idade do Bronce ou do Ferro era a axeitada, xa non por fuxir da visión fantástico-medieval do asunto, senón porque é un tema que dá moito máis xogo.

A ambientación quedou clara. Isto é, para nós, o máis importante dun xogo: que dé pé a xogar.

O sistema apareceu de chiripa. Desenvolvimos varios, pero ningún nos convenceu.

Estabamos hai un 5-6 anos desenvolvendo tamén un xogo futurista (que é sobor de todo de Amra), chamado Warmaster: the Armaggedom. Amra, daquela lonxe da casa coma mercenario contratado, pidéume que lle fixese un sistema de xogo para Warmaster.

Por suposto, accedín (facer sistemas de xogo é unha das miñas afeccións, aínda que soe un pouco raro, dende que teño 11 anos). Pidéumo sinxelo, rápido e claro... e eu desenvolvín un sistema con dados de 6 caras (dados d6 en argot), que se adaptaba totalmente ás súas necesidades, ou iso pensaba eu.

Cando llo presentei, a ver qué lle parecía, dixo: "Este é o sistema perfecto para Gáidil". E así o conseguimos ó cabo.
Logo da decisión de tomar este sistema (aíndo non lle temos nome, pero en principio é o "1d6 Macarras") sufríu varias adaptacións e retoques, ate que chegou a ser o que é.

Todo canto fixemos, o fixemos a medias. Dúas cabezas pensan mellor que unha.
Pero, tra-la chegada de O Lobo, agora somos tres no barco. O Lobo (o noso ilustrador) é un auténtico profesional, pero iso non implica "negocio". Somos tres "socios", neste caso dous que escriben e un que debuxa, que tentamos aportar algo dende a nosa experiencia.

Isto salvóunos de ter que contratar a alguén para os debuxos (tema moi caro, polo que puidemos comprobar) e, ademáis, sendo agora parte do grupo (aínda que recén chegado ó proxecto) podemos contar coa súa profesionalidade, experiencia editorial e visión "limpa" do asunto. A que me refiro? A que os nosos amigos e amigas saben de que vai o mundo e como é ou deixa de ser (sobor de todo polo pesados que estabamos co tema do xogo). Pero O Lobo chega coa ollada limpa e sabendo do xogo o que está escrito no manual. Un diamante en bruto que, unha vez pulido a si mesmo, fará de mediador entre o que nós imaxinamos e o lenzo en branco.


22.2.06

O problema dos nomes

Sempre é un problema, aínda que non o pareza, o "choio" dos nomes.

Para nós comezou co título. Despois de anos dándolle voltas a "Terra Cógnita" e tamén a "Fis-Terra" rematamos por pensar que era demasiado "latino".

Nun diccionario que me regalou o meu irmán, de gaélico-inglés atopámos a palabra Gáidil, fermosa onde as haxa, e a asimilamos para o xogo.
Con respecto ós outros nomes, o asunto non foi tan complexo. É ben sabido que Santiago era antes a fraga de Libredón (seica pode vir de que os castrexos de alí tiñan algún pacto cos romanos, e deixaban as súas casas libres... liber domus, quen sabe...). En Lucus Augusti estaban os lugóns (seica o de Lucus non é por "lugar", senón polo deus Lugh, ó que adoraban os anteriores poboadores), na zona de Ferrolterra estaban os Ártabros, Trasancos e os Libuncos. Os Breogantes pola zona de Coruña-Bergantiños... Outros nomes os "mudamos" por decisión comercial... os habitantes do norte do Tambre eran os "supertamaricos". Chegamos á conclusión de que describir nunha batalla a chegada dos supertamaricos podía dar lugar a moitas gargalladas, e mudamos o nome para todos os habitantes do Tambre e da zona do Barbanza, chamándolles Tamarcos.

Polo sur temos ós Helenos, nome real dos castrexos da zona de Vigo. Tamén os Lusóns (Lusitanos) e os Lemavos (de Lemos), amáis dos Limicos (que habitan Ourense) .
Os habitantes da Terra Cha son os Chairegos- inventados por nós- grandes aurigas de carros tirados por castróns xigantes.

Como vedes, misturamos o que xa había historicamente co que nos saía do maxín... deste xeito non só o afeccionado ó rol ten cabida. Tamén o afeccionado á novela histórica, á literatura fantástica ou ó mundo celta e castrexo en xeral.

18.2.06

Seres de Gáidil I

Os Tourisomes



"Os Tourisomes son os grandes descendentes do touro branco que se ofreceu para completa-la gaita de McNally e o seu estandarte. Os fillos deste foron bendecidos polo Drú e por Cernunnos, e gañaron o entendemento e a capacidade de andar ergueitos dos Guéghel.

O aspecto xeral dun Tourisome é o dun boi ou unha vaca de pé, con maos de catro dedos e pezuños para se manter a dúas patas. A súa cabeza é a dun touro, con fuciño e cornos. Teñen rabo co que espantan ás moscas.

Os tourisomes da Gael-leach son xentes moi honrosas e dispostas á batalla. Chegaron en barcas dende Inis Elga hai xa moito, e se asentaron por todo o país. Aínda así, viven agochados en pequenos asentamentos de pedra, parecidos ós castros, lonxe da mirada dos guéghel. Adoitan establecerse dentro de fragas ou en montes de difícil acceso, xa que noutrora foron perseguidos e cazados polos Fomoriáns, os seus peores inimigos, ou ás veces traizoados polos propios guéghel, ós que non gardan rencor realmente, xa que os sabían enganados pola Dana.

Viven en comunidades (rabaños no seu argot), onde un Señor os rexe, que adoita ser o macho máis forte, ancián e sabio. O goberno non é herdado, e loitan para saber quen será o próximo líder... loitas que non son máis que rituais onde se demostra a forza de vontade porriba da forza meramente física. En contra da idea de violencia e brutalidade que poden amosar nunha primeira ollada, son xentes de paz que gustan das cancións de tempos antigos e do cultivo da terra (posto que non comen carne, agás ovos). Gustan especialmente dos grelos e dos cachelos, así como das landras e as castañas, alimentos que normalmente comen cociñados. Son expertos menciñeiros (polo coñecemento que teñen das herbas, xa como condimento ou como menciña), así como grandes augardenteiros de licores variados, todos moi fortes e de moitísima calidade. Nos poucos lugares onde teñen trato cos guéghel, esta é a mercadoría máis cotizada, e atópase sempre nas mesas dos xefes táins e mesmo dalgún rei sen saber, moitas veces, a súa procedencia real. Hai xente que lle atribúe ás bebidas dos tourisomes propiedades curativas e tonificantes, aínda que non se poida demostrar.

Non contan nin con druídas nin con sacerdotes, posto que a natureza está en todos eles por igual, e non precisan de guía para respectala. Aínda así, nos cultos anuais, o protagonismo o levan as mulleres, que actúan coma representantes da terra como dadoras de vida.

O seu culto céntrase no Drú e en Cernunnos, a quen chaman Cerne e o representan na súa arte con cabeza de vaca (que non de cervo) e co corpo dunha muller tourisome de pelexo branco. Non coñecen o matrimonio, e nas épocas de celo tódolos machos fecundan a cantas femias poidan nunha serie de festexos onde se reúnen na Choupana do Nacemento, lugar onde se conciben e nacen os xatos. Namentres se produce tal rito, os tenreiros mozos e mozas que aínda non poden entrar nel, así como os máis vellos, que xa non teñen forzas, cantan loubanzas ó Cerne, pedindo fecundidade e moitos fillos fortes e sans para o rabaño.

Dado isto, ninguén sabe de quen é pai, e por iso trata a todos coma se foran fillos, axudando na súa educación.

Os tourisomes visten saias e non levan porriba máis ca unha capa de lá. Ás veces usan tintes para engalanarse, aínda que a cantidade de cores do seu pelexo ás veces é suficiente (háinos marelos, pintos, frisóns, ... ). En certas festas poñen cintas nos cornos e no rabo (sobor de todo nos Maios). Usan decote adornos de ouro, xa nas orellas, xa no fuciño, así coma nos cornos.

Á hora de loitar usan grandes garrotes, xa que non coñecen a forxa (pero si a ouriveiría). Ás veces usan grandes martelos de pedra, ou mazas. As armas de metal que poidan posuír serán armas guéghel, ás veces moi antigas que pasan maoires a mozos. Non coñecen a moeda nin queren saber dela, preferindo troca-las mercadorías."

Extracto de As Crónicas de Gáidil --
Debuxo por Amra


16.2.06

"Non temos ningunha colección na que encaixe o voso proxecto"

"Sentimos dicirvos que neste momento non temos ningunha colección na que encaixe o voso proxecto pero o gardamos e o teremos en conta por se máis adiante decidimos facer unha colección de Literatura épica y fantástica e de xogos de rol. Esperamos seguir en contacto con vós."

-- E-mail recibido da única editorial que respostou polo dagora.

En Galiza tiña entendido que era moi difícil publicar. Que era case imposible vivir da literatura.

En realidade non aspiro a vivir disto. Se é difícil vivir da literatura, peor é tentar vivir do Rol (aínda que haxa casos, coma en todo).
O único que pretendemos Amra, o Lobo e máis eu é abrir unha porta.

O outro día, Amra o dicía claramente. Era un comentario como din agora "moi friki"; pero era o que expresaba, non o que dicía, o importante: a nosa é unha Lingua Completa agora que O Señor dos Aneis ten unha edición en Galego.

Rimos co comentario pero, en realidade, era certo. Moitos din "para qué, se xa hai a versión en castelán?".

Por orgullo, digo eu. Por dicir "lin O Señor dos Aneis en galego, e Drácula, e O Escarabello de Ouro". Por poder dicir que leo na miña lingua, penso na miña lingua e podo citar parágrafos enteiros de Tolkien na miña lingua.

Por que un Xogo de Rol en galego? polo mesmo. Moitos dirán que é unha parvada habéndoos en castelán. Eu río e, as veces, choro co comentario.
Péchanse as portas, e nós non podemos facer moito. Só tentar que alguén queira arriscar aportando algo novo.

Pero non é doado nunha terra na que é difícil introducir novidades. Nada doado.

14.2.06

Para que limos tanto se logo inventamos cáseque todo?

Durante varios anos, ó redor de 7-8, tanto o co-autor (dende agora Amra) coma min revisamos e limos ducias de libros de temática celta e da historia castrexa de Galiza.

Todo o que caía nas nosas mans era vítima de reciclaxe e asimilado para As Crónicas. De todo o que era asimilado, o que valía perduraba e, o que non, era almacenado (que non eliminado).

Moito do que collimos viña da serie Keltia de Toxosoutos; tamén dalgúns escritos de Ramón Sainero en canto a ensaio histórico e, agradecéndoo moito, de Suso de Toro (O País da Brétema e Morgún) e da obra da miña devoción O Brindo de Ouro de Xesús Manuel Marcos.

Estas últimas dúas obras (Morgún e O Brindo de Ouro, que poden ser consideradas boas, malas ou regulares, ... non entramos na calidade, senón nos gustos), reflicten con bastante acerto o mundo de Gáidil. Persoalmente as recomendo, como podería recomendar a obra de Robert E. Howard para xogar a Runequest Glorantha, ou as obras de Tolkien para xogar a Rolemaster.
Está claro que, unha vez les certas obras ou ves certos filmes, a visión que tes dun xogo de rol pode cambiar.

A nosa visión de Gáidil mudou (para ben) unha vez limos estes dous libros, pois entendimos que había unha serie de xente, alén dos nosos amigos, que non tiña por que buscar dragóns, cabaleiros ou castelos para facer Fantasía en Galego: chegaba cos castros, coas espadas de anteas e coas frías noites do Samaín que todos coñecemos para introducirnos nun mundo fantástico e propio.

Un mundo de Fantasía que é galego de seu.

O Mundo que nos Arrodea

"Gáidil é un mundo moi grande.

Nunca existira antes e, cando desapareza, nunca máis saberemos dela.

Sabemos, iso si, que o Derradeiro ser do mundo anterior foi Lugh, o da Resplandecente Face.

O Mundo de Antes rematou nunha Grande Batalla na que todos loitaban polo Premio Final, que resultou se-la Semente do Espírito. Lugh, na súa soidade, creou da nada o Mundo d'Agora e plantou a Semente do Espírito, facendo xermolar ó Drú: o Home Carballo. O Drú foi primeiro nacido no Mundo d'Agora, Fillo de Lugh, creador das Sementes Menores, que xermolarían en todo tipo de seres, incluídos os guéghel de longas greñas. El coidou de tódalas cousas e de tódalas criaturas mentres medraban. El deunos calor e agarimo, para poder chegar a seren quen somos. Estas Sementes deron lugar ás Razas da Luz, entre as que se contan ós Loios, ós Piornais, ós Tourishomes...

Pero, na escuridade do Sidh, estaba o Mal Encarnado: a Dana. Non se sabe cómo, sobrevivíu á destrución do Mundo de Antes. Chea de xenreira por seren derrotada por Lugh na loita pola Semente do Espírito, a Dana roubou algunhas das Sementes Menores e as fixo xermolar arrodeadas pola súa malignidade. Destas Sementes naceron as Razas Escuras, entre as que se contan os Fomoriáns, os Cairentos, os Trasnos e os temíbeis Tuata da Dana..."

13.2.06

Fortuna Audentes Iuvat

Disque si: "a Fortuna favorece ós valentes".

Pero tamén din que "A sorte chama á sorte". O pasado venres o comprobamos.
Por medio dun contacto libredón coñecimos a quen podería se-lo ilustrador de As Crónicas de Gáidil.

Como vos conto: as ilustracións eran un problema. Eu pouco debuxo e o co-autor debuxa cun estilo que, personalmente, me gusta moito (o Barco de Ith que podedes ver abaixo é un exemplo), pero que el non considera o suficientemente comercial como para publicar nun xogo.

E ten razón: un xogo de rol non só entra por medio das reglas ou da ambientación. Fai falla o compoñente "ilustrador", que serve tamén para poder visualiza-lo Mundo de Xogo con máis claridade.
Falamos con algúns ilustradores amateurs, pero o prezo dos debuxos escapaba con moito ó noso presuposto... até que O Lobo chegou. Case sería coma o Sr. Lobo de Tarantino: chegou co gallo de resolveren os nosos problemas. E, neste caso, tamén para "ilustrarnos".
Non falarei de quen é este ilustrador polo dagora... pero o importante é que colmou as nosas esperanzas coa frase " a sorte chama á sorte": sé xeneroso e recibirás de volta.

Agora temos que nos centrar no título deste Conto: A Fortuna axuda ós Valentes.

11.2.06

De que estamos a falar?

Hoxe por hoxe son moitos os que xa probaron a experiencia dos Xogos de Rol.

Nós o que pretendemos con este Blog é amosar cómo é este Xogo e a súa vida. De cando en cando falaremos un pouco do xogo en si, ou das peripecias editoriais, ou dos apoios ou atrancos que vaiamos atopando no noso camiño.

As Crónicas de Gáidil baséase nun mundo que puido ser o noso hai moitos miles de anos... aínda que poidamos vernos reflectidos nos nosos acenos ou nas nosas "teimas locais" cos seus habitantes.

Neste mundo de Gáidil atópase a Gael-leach, unha rexión poboada por diversas castes. Todos pertencen á raza dos Homes e das Mulleres (os guéghel), pero cada caste ten as súas diferenzas: temos ós Breogantes, ós Ártabros, ós Tamarcos, ós Cilenos e ós Helenos, ós Libredóns ou ós Lugóns, así coma os Limicos, os Lemavos ou ós Aunios...

O seu estilo de vida é moi parecido ó que levaban ós nosos devanceiros Castrexos... coa salvedade de que neste mundo os Fomoriáns, os Trasnos, os Saefes ou os malvados Tuata da Dana conviven e loitan cos guéghel.

Explora a Gael-leach e poderás ver a alta Tor-Breogain, dende onde o Rei de Reises Breogán goberna; poderás viaxar até a Murada Lug, camiñar polas rúas empedradas de Libredón e estudar nas súas Torres da Maxia; piratear cos Sicaeos polas Pradeiras de Lir; cantar cos Lusóns vellas cantigas...

Isto é Gáidil: un mundo de xogo lonxe tanto do rigor histórico coma do clasicismo do Medieval-Fantástico; unha Galiza idealizada baseada nun tempo pseudohistórico e saído do maxín, na Idade do Bronce.

Sábese onde se comeza... que Lugh dirá onde se remata.


Hai uns once anos xa, comecei unha pequena aventura: crear un xogo de Rol baseado nos Mundos Soñados por Álvaro Cunqueiro e Ánxel Fole... O seu nome sería Terra Cógnita.

Os estudos e outras cousas propias da idade fomentaron que este proxecto avanzase con tal lentitude que, a piques de rematar a carreira, anos despois, presenteillo a un bo amigo para que me dese a súa opinión.

El, tamén xogador de rol "de vello" e tamén deseñador amateur de xogos, sentíuse atraído pola idea dun xogo enteiramente en Galego, cunha temática próxima ó xogador galego... un xogo no que sentirse na casa.

Diversas aventuras por parte de ambos (dende ir de mestre ós Ancares ou acabar patrullando o Mediterráneo coma mercenario) ralentizaron o proxecto, que permaneceu hibernado uns anos.

Pero, de novo, retomámolo e nun derradeiro empurrón o botamos cara adiante (non con pouco esforzo e paciencia por parte dos nosos amigos e, sobor de todo,das nosas parellas).

O que ía ser Terra Cógnita evolucionou dunha ambientación na Galiza do antigo réxime, onde as gaitas de pedra se xuntaban cos menciñeiros, os lobos e os feirantes, a unha ambientación pseudohistórica... un Mundo (Gáidil), moi parecido á vella europa da Idade do Bronce, onde se atopan as Terras da Gael-leach, a nosa visión idealizada dunha Galiza Heróica.

A este proxecto puxémoslle por nome As Crónicas de Gáidil.


O Primeiro dos de Agora e o Derradeiro dos de Antes...



"Mira e olla o mundo, meu neto.

Dende eiquí podemos ver moito destas terras... Val abaixo están os nosos, os lemavos. Se fosemos cara as Pradeiras de Lir atopariamos ós helenos de redondos escudos e, baixo deles, os lusóns de tristes cantigas.

Seguindo pola ribeira do Mar coñecerías ós cilenos de grandes barcos, ó libredóns de grandes milagres, ós tamarcos de fortes cabalos e ós nerios da fin do mundo. Dando volta xa chegariamos ás terras dos Breogantes de moita fachenda, e á cidade onde vive o Breogán. Logo virían os libuncos de sangue salgada, os ártabros de ánima indómita e ós trasancos sen fogar.

Baixando de novo verías aos chairegos en carros veloces e ós lugóns en torres de pedra. Quizáis, polo rabiño do ollo chegarías a ver aos xigantes piornais nas curotas. E, con moita sorte, non atoparías nin ós lonbagdáir de cara de xabarín nin ós toisona de ánima escura..."