Relatiños I

“... No canto escomece a facer unha pouca máis de calor, porémonos en camiño. Temos moito que andar, fillo, anque valerá a pena, senón xa mo dirás. Eu xa vou vello, e non vivirei moitos invernos máis. Ademáis, eivado coma estou xa non son de utilidade para ninguén. Non, cala. Agora estas a falar coma túa nai, tentando de inflamar un peito xa conxelado de vello. En tempos, denantes que ti naceras, eu, Dumnor, fun considerado o defensor do castro e de tódolos Tamarcos. Agora, non valio para nada. Pero denantes de morrer, hei dir presenta-los meus respeitos ó Alto rei, ó Rei de reises, señor de tódolos Gaoidheal. E ti tamén o farás, fillo. E se todo vai ben, chegarás a ser un bo Fionn coma mín, e as ter unha boa e longa vida pola espada, coma mín.”

Dumnor dos Tamarcos, Antigo Grande Fión, Antigo Rei dos Tamarcos, Antigo Defensor de Gáidil, Un Coa Terra,
Denantes de escomenza-la súa derradeira viaxe neste mundo.

Comezo con algúns relatos sobor de Gáidil feitos por Amra e min mesmo, introducidos no manual básico que, o día menos pensado, estará en tendas de toda Galicia.

Exemplo: extrapolando un lugar real ó Xogo

O Castro de Grania

Ó sur de Atlántia, preto dos territorios ancestrais dos Lusóns, atopamos as terras dos Leunos. Abarcan dende á fin do Río Nai até o territorio dos Limicos. Os leunos son os máximos productores de pedra de gran. Os altos montes que arrodean este territorio son canteiras que son traballadas todo o día. A calidade da pedra de gran desta zona é insuperable, así como o arte dos canteiros leunos para traballala. Tanto a pedra como os canteiros son requeridos por xentes de toda Gáidil.
A pesares disto, os castros dos leunos son sinxelos e funcionais, incluso a súa capital Grania. Temos como excepción o Castro da Fervedoira, un lugar no que as fontes botan a auga quente. Algo así ocorre en Urentes, pero é neste lugar onde a mestura da auga quente e dos coñecementos dos leunos chega ó seu máximo expoñente. O Castro da Fervedoira está construido fermosamente en granito, e está decorado con grandes esculturas e ten moitos lugares para sentar e relaxarse, posto que ésta é a súa función: servir como lugar de curación e de descanso para os gael-leanos. Os druidas leunos son expertos en medicina e acollen a calqueira que precise do seu Saber.
En canto ó castro de Grania, non é tal. Preto da zona de canteiras principal atopamos un extenso monte que tampouco é monte, senón un inmenso penedo que, ó longo dos tempos foi furado pouco a pouco por grandes canteiros leunos para servir de refuxio e fogar. Sabedores da terrible fin dos Lusóns, elexiron este lugar como lugar de vivenda, transformándoo nunha rede de túneles e salas onde residen non menos de 100 familias. Non viven en choupanas, senón en covas habilitadas como vivenda.
Nin qué dicir ten que os Mouros da zona síntense na casa cando veñen a comerciar a Grania, cousa que ocorre a cotío.

"Poderoso Caballero..."

Un dos puntos que pretendemos que sexa ben entendido é o sistema económico que lle dimos ó Mundo de Gáidil.

Parece unha parvada, pero acaba sendo unha das partes ás que máis se acaba recurrindo do libro: sección de equipo, listaxes de prezos e tipos de moeda... Por que? Sinxelo: os aventureiros acaban machacando ó malo de turno e conseguindo tesouros a mancheas... tesouros que normalmente son inútiles a priori, pero que poden ser vendidos para conseguir mellores armas e armaduras, ou para mercar un pazo, pagar a uns mercenarios, mil cousas.

O problema é que en Gáidil non consideramos que haxa un sistema económico complexo coma o noso, baseado nun patrón fixo (nin ouro, nin euros, nin dólares), posto que o valor dunha cousa depende do lugar e da situación.
Que queremos dicir? Que, obviamente, se teño un anel de diamantes moi valioso e chego a un castro rico, pero no que están a pasar moita fame, seguramente non me darán nin un coello por el. Nese castro o seu valor é ínfimo. Por outra banda, se o que levara foran porcos, seguramente podería conseguir unha pequena fortuna gracias á transacción.

É duro un sistema de Troco nun xogo de rol (poucos o teñen), pero nós loitamos para que toda a ambientación teña certo espírito; o espírito dun lugar que vivía do troco.